میگو پروران

میگو پروران

در زمینه آبزی پروری و فعالیت های شیلاتی- وب نگار تخصصی علی کریمی
میگو پروران

میگو پروران

در زمینه آبزی پروری و فعالیت های شیلاتی- وب نگار تخصصی علی کریمی

متنترجمه شده سرکار خانم مهندس جاویدی از گروه تلگرامی بلواکوا

اهمیت خوراک در پرورش آبزیان

افزایش کیفیت خوراک، افزایش رشد، افزایش ایمنی

در میان تمام موارد موجود و قابل بحث در خوراک میگو، به نظر می رسد کاهش قیمت به همراه افزایش کارایی در اولویت قرار دارد.

قیمت خوراک ارتباط مستقیمی با سطوح پروتئین و انرژی دارد و همین موضوع یکی از شاخص های کیفیت خوراک می باشد.

کیفیت در واقع بستگی به نوع و منبع پروتئینی استفاده شده در خوراک دارد که بر روی قابلیت هضم digestion  و جذب absorption مواد مغذی در لوله گوارش و جذب شدن در بافت های هدف تاثیر می گذارد.

مصرف منابع نامناسب و کم کیفیت پروتئین یا انرژی در خوراک، موجب کاهش کارایی رشد و افزایش دفع مواد نیتروژنی در محیط پرورشی و آب های موجود در اطراف مزارع می شود.

سطح پروتئین یا نیاز پروتئینی؟

در طی سالیان گذشته در مورد نیازهای پروتئینی میگو، بیشتر تمرکز بر روی غلظت پروتئین خوراک (%) بوده است و بدون توجه به میزان قابلیت هضم، مصرف خوراک به عنوان فاکتور اصلی مد نظر قرار می گرفت.

به صورت تئوری، سطوح کم پروتئین جیره می تواند با پروتئین با کیفیت بالا (که به مفهوم افزایش قابلیت جذب است) جبران شود.

در حال حاضر بیشتر تمرکز بر روی این موضوع است که پروتئین چگونه در بافت قرار گیرد و جذب شود که این امر موجب افزایش رشد میگو می شود.

با افزایش وزن، با صرف نظر از سطوح پروتئین جیره، نیاز پروتئینی نیز کاهش می یابد.

پروتئین در خوراک میگو

همانگونه که در بخش اول اشاره شد، قیمت یک واحد پروتئین بسیار با اهمیت و به عنوان یک معضل اساسی است. اما مهمترین مسئله اثبات قرار گیری پروتئین در بافت است که استانداردهای مختلفی برای اندازه گیری این امر وجود دارد (Capuzzo 1983)

  نسبت کارایی پروتئین PER

نسبت وزن تر به دست آمده در هر واحد وزن خشک پروتئین مصرفی (نسبت وزن به دست آمده به پروتئین مصرف شده)

  نسبت بهره وری پروتئین PUE

نسبت وزن خشک پروتئین قرار گرفته در بافت در هر واحد وزن خشک پروتئین مصرفی (پروتئین بافت به پروتئین مصرف شده)

  نسبت بهره برداری از پروتئین خالص NPU

پروتئین ابقا شده پس از مصرف در هر واحد وزن خشک پروتئین هضم شده (نسبت اسیدهای آمینه تبدیل شده به پروتئین به اسیدهای آمینه مصرف شده)

پروتئین به عنوان منبع انرژی در خوراک میگو

بهینه سازی پروتئین جیره برای بافت (رشد و ابقا) امری ضروری است. مشکل اساسی این است که در سخت پوستان، پروتئین به عنوان منبع انرژی قابل استفاده می باشد. Wolvekamp and Waterman, 1960; Cowey and Sargent, 1972

این موضوع با توجه به محدودیت سخت پوستان در ذخیره سازی چربی ها و کربوهیدرات ها شناسایی شد. در نتیجه مصرف پروتئین برای رشد بافت ها تنها زمانی بهینه محسوب می شود که نیاز به استفاده از آن به عنوان منبع انرژی محدود شده باشد. همین موضوع منجر به انجام تحقیقات بسیاری در زمینه انرژی زیستی و بهینه سازی منابع غیر پروتئینی انرژی شد. استفاده این منابع در خوراک ضروری هستند.

نظرات 0 + ارسال نظر
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد