زمینه های سرمایه گذاری پرورش میگو

زمینه های سرمایه گذاری پرورش میگو(قسمت اول )

اشاره :

برخی از خوانندگان این وبلاگ علاقه مند  هستند تا با نحوه سرمایه گذار ی در  طرح پرورش میگو آشنا شوند  . بدین منظور یکسری مطالب که از جزوه راهنمای سرمایه گذار ی سازمان شیلات ایران استخراج شده است . که در چند قسمت  مختلف  در این وبلاگ درج خواهد شد . امیدوارم مورداستفاده علاقه مندان قرار گیرد . این دسته از علاقه مندان می توانند بمنظور اطلاع از شرایط و نحوه واگذار ی طرح ها به ادارت کل شیلات استان مورد نظر خود مراجعه نمایند .

مقدمه:

رشد کنونی جمعیت جهان و نیاز روزافزون به پروتئین،نیازمند راهکارهای بهینه در تامین این منابع غذایی است،در همین راستا فعالیت های شیلاتی  از جایگاه ویژه ای برخوردار بوده  و می تواند یکی از محورها و راهبردهای تولید پروتئین مورد نیاز کشور باشد. افزایش تولید آبزیان مرهون افزایش تولید در زیر بخش آبزی پروری است. درحالی که میزان صید آبزیان در طی دو دهه اخیر تقریبا ثابت بوده و یا افزایش اندکی را نشان می دهد. روند رو به رشد پرورش میگو در جهان بواسطه تقاضای بالای آن و همچنین پتانسیل های بالقوه در خصوص اراضی مستعد پرورش میگو در نوار لم یزرع ساحل جنوبی کشور و نیز شرایط اقتصادی و اجتماعی خصوصاً ارزآوری و اشتغالزایی این صنعت، سازمان شیلات ایران را بر آن داشت تا در قالب برنامه های توسعه ای  دولت در زیر بخش شیلات ،تکثیروپرورش میگو را در مناطق ساحلی کشور توسعه و ترویج کرده تا از این طریق بتواند ضمن تولید و عرضه بخشی از مواد پروتئینی داخل،با صدور این محصول ،ارزآوری بالایی را در قالب اقتصاد بدون نفت،دنبال نماید.توسعه تکثیروپرورش میگو به طور همسو ،علی رغم عدم وجود  سابقه و قدمت ،از طریق توسعه مزارع پرورش و مراکز تکثیر با مشارکت بخش خصوصی فراهم گردید. . اگر چه برخی عوامل مانع از تحقق اهداف توسعه پرورش میگو گردیده اند لیکن به نظر می رسد که رفع این موانع و حصول اهداف و بهره مندی از منافع اقتصادی و اجتماعی دور از دسترس نبوده و با برنامه ریزی مناسب می توان بر این مشکلات فائق آمد.

وضعیت پرورش میگو در جهان:

اگرچه پرورش میگو در جهان از سابقه ای نزدیک به 6 قرن برخوردار است اما سابقه پرورش علمی میگو به دهه 1950، زمانی که تکثیر میگو به شکل تجاری گسترش یافت ، باز می گردد. در حالی که تا سال 1975 میلادی تولید میگوی پرورشی در حدود 50 هزار تن بود با ارتقای فن آوری تولید بچه میگو و غذا و بهبود کیفیت تجهیزات و تاسیسات پرورش میگو و مدیریت مزارع، میزان تولید میگوی پرورشی در اوایل دهه 1990 به بیش از 700 هزار تن افزایش یافت و در قرن بیست ویکم از مرز یک میلیون تن گذشت.

تحولات پرورش میگو در طی پنجاه سال اخیر را می توان به چند دوره تکاملی تقسیم نمود که در طی دوره اول آن در سالهای 1950 تا 1965 که از آن به عنوان سالهای تدوین فن آوری تکثیرو پرورش میگو می توان نام برد و در طی آن با تحقیقات انجام شده در زمینه خصوصیات زیستی میگو و نیازمندیهای محیطی، دانش لازم برای توسعه تجاری تکثیر و پرورش میگو فراهم آمد.دوره دوم فراز پرورش میگو در طی  سالهای 1965 تا   1985 اتفاق افتاد که آن را  می توان سالهای تکوین فن آوری دانست و در کنارتحقیقات وسیعتر وعمیقتر، تجهیزات لازم برای پرورش میگو تولید، عرضه و در مزارع به کار گرفته شد.دوره سوم تکوین پرورش میگو در طی  1985 تا 1995 حادث گردید  که به واسطه تقاضا و قیمت بالای میگو در بازارهای جهانی شاهد گسترش جغرافیایی مناطق پرورش میگو از آسیای جنوب شرقی و امریکای لاتین به خاورمیانه ، آفریقا،‌ اقیانوسیه و مناطق ایندو- پاسیفیک هستیم. در طی این سالها کشورهایی مانند عربستان و ایران در خاورمیانه و ماداگاسکار و استرالیا پرورش تجارتی میگو را تجربه و برنامه های توسعه  این فعالیت را به اجرا گذاردند. در عین حال در این دوره، کشورهای متقدم نظیر چین، تایلند، اکوادور و... مشکلات ناشی از بروز بیماریها را تجربه کردند و برخی مانند فیلیپین دیگر نتوانستند به جایگاه پیشین خود در بین پرورش دهندگان میگو باز گردند. میزان تولید میگوی پرورشی در پایان این دوره کمتر از 30% کل میگوی تولید شده در این سال بود.

دوره چهارم تکامل پرورش میگو به سالهای اواخر قرن بیستم و قرن حاضر باز می گردد .در این دوره تولید میگوی پرورشی و میزان عرضه میگو(‌پرورشی ودریایی) به بالاترین حد خود رسید و کاهش قیمت میگو در بازاراهای جهانی مشکلات زیادی را برای بسیاری از کشورهای تولید کننده میگو، نظیر ایران، بوجود آورده است.علیرغم کاهش شدید قیمت میگو در بازارهای جهانی سرمایه گذاری برای توسعه مزارع همچنان وجود دارد. نگاهی به وضعیت پرورش میگو در کشورهایی نظیر پرو و برزیل و سرمایه گذاری برای ایجاد مزارع جدید گویای این حقیقت است که علی رغم تشدید رقابت در بازارجهانی میگو، کماکان تقاضا وظرفیت مناسبی برای توسعه وجود دارد لیکن در این رقابت کشورهایی تاب مقاومت خواهند داشت که سرمایه گذاری های لازم را در زنجیره تولید از تحقیق و تولید دانش فنی تا فرآوری و بازاریابی به نحو مناسبی به اجراء گذارند. کاری که برخی از کشورهای آسیای جنوب شرقی نظیرتایلند و مالزی و حتی ویتنام از چندین سال قبل آغاز نموده و با افزایش بهره وری مزارع و کاهش هزینه های تولید در میدان رقابت با دیگر تولید کنندگان کماکان گوی سبقت را می ربایند.

منبع :  راهنمای سرمایه گذار ی سازمان شیلات ایران