چرا به فن آوری های جدید درآبز ی پروری نیاز داریم

چرا به فن آوری های جدید درآبز ی پروری نیاز داریم

خلاصه:

از سال 1970 تولیدات آبز ی پروری بطور متوسط سالیانه 9/8 در صد رشد داشته است در حالیکه در همین بازه زمانی رشد ماهیان صید شده از دریا و تولید گوشت به ترتیب 2/1 و 8/2  بوده است . برای پاسخگویی به نیازها باید در پنج دهه آینده  ابزی پرور ی تا 5 برابر رشد نماید .این توسعه باید بر سه عامل محدود کننده زیر غلبه نماید :

1-   تولید ماهی بیشتر بدون افزایش بیشتر  از منابع طبیعی همچون خاک وآب

2-   توسعه سیستم پایدار بدون وارد نمودن ضربه به محیط زیست

3-   توسعه سیستم هایی که مبتنی بر صرفه های اقتصادی و نسبت معقولی از هزینه وسود باشد تا پایداری اقتصادی و اجتماعی آبز ی پرور ی را مهیا نماید

 آبزی پروری شامل همه تولیدات اعم از پرورش حیوانات و گیاهان ابزی در محیط آب شیرین ، لب شور  و دریایی  میشود آبزی پروری یکی از صنایع تولید غذایی است که دارای بیشترین رشد می باشد . تولیدات ابز ی پروری جهانی از سال 1970 بطور متوسط سالیانه 9/8 در صد افزایش داشته است در حالیکه تولیدات ماهیاز دریا  و گوشت دارای  2/1 و 8/2 در صد  رشد سالیانه بوده است .

در سال 2006 کل تولیدات ابزی پروری شامل خرچنگ و سخت پوستان و نرم تنان و ماهی 7/51میلیون تن با وزن تر برآورد شده است.  که ارزشی معادل 79 میلیارد دلار داشته است . در این ارتباط میزان تولید از طریق ماهیگیری 994/91 میلیون تن بوده است .( گزارش فایو 2006)

جدول شماره یک -عمده گونه های تولید شده در بخش آبزی پروری در سال 2006

تولیدات	میلیون تن	ارزش تولید ( میلیون دلار)
ماهی ، سخت پوستان ، صدف و غیره	653/51	387/78758
آبهای داخلی	593/31	732/41433
آبهای دریایی	06/20	655/37324
گیاهان آبز ی	076/15	125/7187
جمع	728/66	513/85945

به هر حال تولیدات آبز ی پروری باید بیشتر رشد کند تا بتواند در آینده  جوابگوببی تقاضا برای ماهی باشد و  این تقاضا ناشی از افزایش جمعیت و تقاضا برای غذای سالم می باشد

ذخایر ماهیان صید شده در جهان    به محدودیت رسیده است و 75 درصد از گونه های اصلی دارای اضافه برداشت و یا در حد آخرین ظرفیت برداشنت می باشد . همزمانی توقف رشد صید ماهی از دریا  با افزایش تقاضا برای ماهی ناشی از افزایش جمعیت  موجب افزایش سرانه مصرف آبزیان شده است

در سال 2003 مصرف سرانه ماهی با احتساب کشور چین 3/16 کیلو گرم و بدون چین 3/13 بوده است . سازمان فایو انتظار دارد که افزایش 53 تا 200 درصدی  را در سرانه مصرف شاهد باشد .و به میزان 25 کیلو گرم درسال 2025 و 30 تا 40 کیلو گرم در سال 2050 برسد و این اختلاف عرضه و تقاضا باید از طریق آبز ی پروری تامین شود (New,1991:Wijkstrom,2003). بنابراین صنعت آبز ی  پروری  مسئولیت تامین و افزایش  ماهی را دارد و یک افزایش 5 برابری   در 5 دهه آینده نیاز می باشد . تا سطح فعلی مصرف ابزیان را تامین نماید . تولیدات گذشته و پیشی بینی آینده در جدول زیر آمده است

جدول 2- تولیدات جهانی آبزیان شامل ماهی ، سخت پوستان و نرم تنان 

سال	1953	1963	1973	1983	1993	2003	2006
تولید ( میلیون تن )	0.96	1.76	3.07	6.21	17.77	41.9	51.653

 منبع  : 1991:Wijkstrom,2003 FAOSTAT statistic database:fao.org:New

جدول شماره 3- تولیدات مورد نیاز

سال	2010	2025      *a	2025      *b	2050
تولید ( میلیون تن )	61	120	150	210
منبع	Wijkstrom,2003	New,1991	New,1991	Wijkstrom,2003

a*   - سرانه مصرف بر اساس وضعیت موجود (بدون افزایش)

*b- سرانه مصرف بر اساس 25 کیلو گرم پیش یبنی فایو

تولیدات آبز ی پروری طی 50 سال گذشته بیشتر از 40 برابر افزایش داشته است . و انتظار می رود طی 50 سال آینده به 5 برابر افزایش یابد . برای این افزایش نیاز به برنامه ریزی است  و باید  نیازها ی آن مد نظر قرار گیرد . اثرات مخرب زیست محیطی به حداقل برسد و استفاده از منابع طبیعی برای این منظور بهینه ساز ی شود

آبزی پروری پایدار : استفاده معقول از منابع طبیعی

آبزی پروری بر اساس آب و زمین استوار است (اکثرا" آب شیرین  و همچنین اب لب شور و دریا)

در مقیاس جهانی منابع آب شیرین کمیاب و گران قیمت است . در حال حاضر  حدود 41 درصد جمعیت جهان  در حوزه رودخانه ها زندگی می کنند که در معرض کم آبی قرار دارند . در سال 2050  ، 70 درصد جمعیت جهان با کمبود آب مواجه خواهند بود . در آبز ی پروری آب موجود در استخر بر اثر تبخیر و نفوذ  در زمین از بین میرود .اگر چه  پساب و فاضلاب استخرها مجددا" قابل استفاده است  و نتوان آنرا آب کاملا" ضایع محسوب کرد   ولی ممکن است در بسیار ی از موارد به دلیل افت کیفیت و محدودیت دسترسی   مورد استفاده مجدد قرار نگیرد . معمولا" بر حسب فصل و میزان رطوبیت  حدود 2 تا 10 میلیمتر آب استخر بطور روزانه  بر اثر تبخیر از دسترس خارج میشود که حدود 20 تا 100 متر مکعب در هکتار می باشد . نفوذ  آب از استخرهاییکه مناسب ساخته شده اند و نه استخرهایی که دارای بالاترین خاک نفوذ پذیرهستند  کمتر از 5 میلیمتر در روز  است . میزان تبخیر و نشت اب در یک استخر در حدود 10 میلیمتر در روز و یا 3500میلیمتر در سال  می باشد . در نتیجه یک استخر یک هکتار ی در حدود 35000 متر مکعب در سال برای جایگزینی آب تبخیری و نشتی به آب نیاز دارد .

زمین های آبزی  پروری باید در جوار منابع آب قابل اطمینان همچون رودخانه و دریاچه ها  و چاههای آرتزین  بوده و کم و بیش مسطح  و به آسانی تخلیه شود   . این نوع اراضی برای سایر هدفهایی همچون شهر سازی ، کشاورز ی،تفریحی و گردشگری  دارای تقاضای بالایی است و از سوی دیگر با محدودیت های حفاظتی  در مناطق تالاب ها و جنگل ها ی حرا  مواجه است .

مزارع آبز ی پرور ی دریایی  ، آب شیرین چندانی مصرف نمی کنند  اما در مناطق ساحلی گسترش یافته اند جایی که زمین شدیدا" محدود است . 60 در صد از جمعیت دنیا در 60 کیلومتری ا ز سواحل دریا زندگی می کنند و دو سوم شهرهای با جمعیت بالای  2.5 میلیون نفر نیز در مناطق ساحلی واقع شده اند

مناطق ساحلی از نظر اکولوژیکی حساس بوده ودارای جنگل ها ی مانگرو و صخره ها ی مرجانی و اکوسیستم های منحصر بفرد می باشند   . لذا این مناطق تحت حفاظت بوده و برای توسعه استخرهای پرورشی با مخالفت های عمومی و قانونی مواجه می باشند. بطور مثال در هند که تراکم جمعیت در مناطق ساحلی بالا است داد گاه عالی هند در سال 1996 تصمیم گرفت که اجازه استخر تا محدوده 500 متر ی از داغ اب دریا  صادر نگردد . و دیگر کشورها نیز ساخت استخرها ی ساحلی را محدود نموده اند  بطوریکه اخذ اجازه احداث استخر در سایت های آبز ی پروری دارای فرآیندی سخت و زمان بر  است .

هدف نخست از توسعه آبز ی پروری تولید ماهی بیشتر بدون  افزایش قابل ملاحظه استفاده  از منابع طبیعی ( آب و زمین ) است . (Avnimelech et al :2008)

توسعه متراکم آبز ی پروری با افزایش اثرات زیست محیطی همراه است. در فرایند تولید مقادیر زیادی از ضایعات آلودکننده از قبیل غذاهای خورده نشده و مدفوع  تولید میشود .به همراه پساب مزارع پرورش آبزیان موادی همچون غذا ، ترکیبات ارگانیگ وغیر ارگانیک مثل آمونیوم ، فسفات ، کربن ارگانیک محلول و مواد ارگانیگ به محط وارد میشود .مواد غذایی زاید وارد شده به محیط موجب آلودگی آب شده و علاوه برآن آبهای تخلیه شده به محیط باعث افزایش میکرو ارگانیسم های حامل بیماری و تولید گونه های مهاجم بیماری می شود .  برای تولید یک کیلو گرم ماهی با فرض ضریب تبدیل غذایی 1 تا 3 به مقدار 1 تا 3 کیلو گرم ماده غذایی خشک نیاز است . حدود 36 در صد از غذا بصورت مواد زائد ارگانیک   دفع میشود . حدو 75 در صد از غذا بصورت NوP مصرف نشده در آب باقی می ماند . در یک سیتم متراکم پرورش آبزیان که حدود 3 تن ماهی تیلاپیا وجود دارد با یک جمعیت 50 نفر ی از انسان برابری می کند این توده زنده از نظر تولید مواد رائد با مواد رائدی که توسط اجتماعی  از 240 نفر تولید میشود برابر ی می کند . بنابراین میتوان نتیجه گرفت که این توده ماهی تقریبا" 5 برابر  بیوماس انسانی مواد رائد  تولید می کند  . و دلیل این موضوع این است که دامنه رژیمی ماهی محدود می باشد  و بخش زیادی از غذای  هضم نشده  باقی ماتده و دفع میشود . عادت تغذیه ای ماهی به آناتومی سیستم گوارش ماهی ارتباط دارد . طول روده ماهی کوتاه است و نسبت روده به طول بدن ماهی کوچک است .بطور نمونه طول روده ماهی کپور 2 تا 2.5 برابر طول بدن است در حالیکه در  گاو و گوسفند   به ترتیب 20 و 30 برابر بزرگتر است . روده انسان حدود 3 تا 4 برابر از طول بدن بزرگتر است . در نتیجه غذا در روده ماهی برای مدت کوتاهی باقی می ماند و به همین دلیل باید غذای ماهی قابلیت هضم داشته باشد و از سوی دیگر بر خلاف حیوانات خشکزی که انرژی خودرا از کربوهیدارات ها و لیپیدها تامین می کنند  ماهی  انرژی را از پروتیئن بدست می آورد  و بدن ماهی از 65 تا 75 در صد پرونئین تشکیل شده است . بنابراین نیاز پروتئینی ماهی 2 تا 3 برابر بیشتر از این حیوانات است . آمونیوم یکی از محصولات نهایی سوخت و ساز پروتئین می باشد همه عوامل به بالا بردن میزان نیتروژن در آب کمک می کند. در آب  مقدار آمونیاک (NH3)وآمونیوم  (NH4)بسته به میزان PHو دما  در حال تعادل است که به مجموع آن مقدار کل نیتروژن آمونیاکی  total  ammonium nitrogen(TAN) )اطلاق میشود . اگرچه هردو فرم  آمونیاک ممکن است برای ماهی سمی باشد ولی شکل غیر یونیزه آن سمی تر است . و این موضوع به این واقعیت نسبت داده میشود که آمونیوم  نسبت به آمونیا ک توانایی حل چربی را داشته و به آسانی از غشاء بیولوژیک عبور می کند در بیشتر موارد میزان آمونیوم درغلظت بالای 1.5 میلی گرم در لیتر برای ماهیان پرورشی تجاری سمی است اما در بیشتر مواردمقدار قابل قبول آمونیوم  غیر یونیزه   در سیستم آبزی پروری در حد 0.025میلی گرم در لیتر است به هر حال حد سمی بودن تا حدود زیادی به قدرت و نوع گونه ، اندازه ، ارگانیک های پالایش کننده ، فلزات ، نیترات ، شوری و PH بستگی دارد

علاوه بر تولید  مقادیر زیادی از مواد زاید ،  استفاده از پودر و روغن ماهی  بعنوان جزء اصلی غذا  یکی دیگر از عوامل ناپایداری در آبزی پروری است . تقریبا" یک سوم تولیدات جهانی پودر ماهی در غذای آبزی پروری مورد استفاده قرار می گیرد سهم پودر ماهی  استفاده شده در تولید ماهی از 10 در صد در سال 1988 به 17 در صد در سال 1994 و 33 درصد درسال 1997 رسیده است   بنابراین آبزی پروری ممکن است یک نوشدارو باشد لیکن  عامل ترویج کننده نابودی ذخایر آبزیان جهان محسوب میشود .نسبت مصرف غذای ماهی وحشی به ماهی پرورشی در حدود1 :.1.41 برای تیلاپیا . 1:       5.16برای گونه های دریایی است . هزینه خرید غذای برای ماهی پرورشی  50 در صد هزینه های تولید را تشکیل میدهد  وبالا بودن هرینه ناشی از قیمت ترکیبات پروتئینی آن می باشد .بطور میانگین از مجموع  هزینه های  تامین مواد غذایی  تنها  25در صد آن به محصولات قابل برداشت تبدیل میشود .  بنابراین برای پایداری بیشتر  به منابع پروتئین ارزان و همچنین  بهبود راندمان تبدیل غذایی نیاز است . 

هدف دوم : توسعه فعلی وآینده آبزی پروری توسعه  سیستم های پایدار است که به محیط زیست آسیب نرساند  .

افزایش تولیدات آبز ی پروری از یک میلیون تن در سال 1953 به بیش از 200 میلیون تن در سال 2050 به همراه حفاظت از محیط زیست و کسب درآمد بیشتر برای تولید کندگان  نقش آبز ی پروری را پیچیده کرده است . هزینه های غذا در حال افزایش است و  افزایش آن در آینده دور از انتظار نیست به دلیل افزایش تقاضا برای سرمایه گذاری های نوین موجب افزایش .تقاضا برای محصولات کشاورز ی شده است . . و این رقابت ها باعث شده است تا قیمت ها افزایش یابد  علاوه بر آن ملاحظات اقتصادی و زیست محیطی و گسترش تولیدات باشیوه  سوخت زیستی ، بخش قابل توجهی از تولید کنندگان غذا را از چرخه تولید خارج نموده و کاهش تولید غذا  ، قیمت ها را افزایش داده است  افزایش قیمت سوخت و دیگر فاکتورها موجب افزایش هزینه های تولید شده است و در طول دهه گذشته  در آمد آبزی پروران کاهش یافته است و تعدادی از مزارع نیز به دلیل عدم توان رقابت تعطیل شده اند

هدف سوم : توسعه صنعت آبز ی پروری مبتنی بر افزایش سود نسبت به هزینه وتقویت و  پایداری اقتصادی و اجتماعی 

 این هدف باید با توسعه بیشتر برنامه های تغذیه با راندمان بالا ، استفاده کمتر از سیستم های  تولید گران ، بکارگیری تکنولوژی تولید با راندمان بالا ، و کاهش مصرف انرژی که باعث کاهش هزینه تولید میگردد  همراه گردد .

علاوه بر سه محدودیت ذکر شده متخصصان آبز ی پروری باید  حودرابا تقاضای بازار  برای عرضه محصول با کیفیت  بالا ، سالم ، جذاب و محصولات قابل قبول برای جامعه هماهنگ نمایند . یکی از پاسخ های اصلی  به هدف های ذکر شده در بالا توجه به استفاده ازفن آوری های زیستی و  تکنولوژی  سوخت زیستی است .

منبع :

Why do we  need new technologies for aquaculture ?

Biofloc technology – A practical guide Book

y-Avnimelech

مترجمین : محمد رضا عسکری پور – علی کریمی

روشهای غذادهی میگو

روشهای غذادهی

غذادهی معمولا به صورت پخش کردن غذا در استخر انجام می شود. میگوهای کوچک اغلب برای تغذیه به کناره های استخر ودر امتداد دایکها می ایند. از اینرو غذادهی در یک ماه اول در فاصله 10-1 متری شیب دایک صورت می گیرد. زمانی که میگو ها بزرگتر شدند ،محل غذادهی تغییر کرده وبه سمت وسط استخر نزدیکتر می شود ،پس بهتر است در استخرهای بزرگتر ازیک هکتار و استخرهای یک هکتاری با تراکم بالا برای غذادهی از قایق استفاده شود.

غذادهی در استخرهای پرورش میگو از دو وعده در روز شروع وبا افزایش بیومس استخرها تعداد وعده های غذادهی به 4 الی 6 وعده افزایش می یابد.که البته در فصل های مختلف وتغییرات شرایط آب وهوایی و تغییرپارامترهای آب تعداد وعده های غذایی تغییر می کند. دلایل 6-4 وعده غذادهی در روز عبارتند از:

·                                                      باعث می شود مقدار غذا در هر وعده کمتر وتمامی غذا توسط میگو خورده شودو واز باقیماندن غذا در کف استخر وخراب کردن کف استخر جلوگیری می شود.

·                                                      بهبود ضریب تبدیل غذایی با کاهش مقدار ضایعات غذا.

کنترل غذادهی با استفاده از چک کردن سینی های غذادهی

برای دست یافتن به نیاز واقعی غذایی میگو از طریق کاهش یا فزایش مقدار غذا در هر وعده غذایی می توان از جدول زیر به عنوان یک راهنمای بسیار مفید استفاده نمود.

تمام غذای موجود در سینی های غذادهی خورده شده است.	مقدار غذا %10 افزایش یابد.
بین %75 تاکمتر از%100 غذا  ی سینی ها خورده شده باشد.	برای 3 روز مقدار غذ ثابت می ماند.
بالای %50 تا کمتر از%75 غذای سینی ها خورده شده باشد.	حدود %5 غذا کاهش پیدا می کند.
بالای %25 تا کمتر از %50 غذا خورده شده باشد.	حدود %10غذا کاهش پیدا می کند.
بین %1 تا %25 غذا خورده شده باشد.	حدود %20غذا کاهش پیدا می کند.
همه غذای موجود در سینی های غذادهی خورده نشده باشد.	وعده غذایی بعدی حذف ومقدار کل غذا %40 کاهش یابد.

البته در استفاده از سینی های غذادهی باید به نکات زیر توجه داشت:

1-                                                  تنظیم عمودی غذادهی: در این روش مقدار غذا با کاهش یا افزایش بین %5 تا %10 غذا ی روزانه استخرها کنترل می شود. این یک روش مناسب برای کارشناس مستقر در مزرعه می باشد. اما  شرایط آب وهوایی در این روش تاثیر گذار است.

2-                                                  تنظیم افقی غذادهی: در این روش مقدار بین %2تا%5 غذا برای تنطیم وتعدیل غذا در هر روز  به صورت یکسان ممکن است کاهش یا افزایش یابد.که البته شرایط آب وهوایی در این روش نیز تعیین کننده است.

3-                                                  استفاده از میان وعده غذایی: زمانی استفاده می شود که در میگوهای استخر اختلاف سایز مشاهده شود. در این روش حدود نیم ساعت بعد از غذادهی  با استفاده از تقریبا %20 غذای آن وعده ،در استخر غذادهی می شود. این کار باعث می شود که میگوهای ریز که در مرحله اول غذادهی تغذیه نکرده ،نیز تغذیه کنند وکم کم اختلاف سایز از بین برود.

4-                                                  فاکتورهای موثر در کنترل سینی های غذادهی:

عوامل زیر می تواند در خورده شدن غذا در سینی های غذادهی و کنترل  آن تأثیر گذار باشد:

·                                                      اندازه وطراحی سینی غذادهی.

·                                                      درصد غذای ریخته شده در سینی و زمان چک کردن آن.

·                                                      نحوه غذا ریختن در سینی غذادهی.

·                                                      سرعت قرار دادن سینی غذادهی در آب.

·                                                      روش غذادهی.

·                                                      میانگین وزنی میگو

·                                                      تراکم وتعداد سینی غذادهی در استخر.

5-                                                  اندازه سینی غذادهی: سینی های غذادهی در اندازه های مختلف ساخته می شوند. به تعدای از اندازه های سینی غذادهی در زیر اشاره می شود.

اندازه	مساحت	حداکثر گنجایش غذا
0.5متر*0.5متر	0.25 متر مربع	300 گرم
0.7متر*0.7متر	0.49 متر مربع	700 گرم
1 متر*1 متر	1 متر مربع	1000 گرم

مقادیر فوق ماکزیمم غذایی است که می توان با توجه به مساحت هر سینی غذادهی در آنها ریخت. این مقدار غذابا توجه تعداد سینی های موجود در استخر متفاوت است . مثلا مقدار غذایی که در سینی های استخری که دارای 4 سینی غذادهی است با استخرهایی که 6 سینی غذایی دارد متفاوت است.

چگونگی کنترل غذادهی با توجه به مشاهدات سینی غذادهی

وضعیت  تغذیه	عکسل العمل (بعد از روز40 پرورش)
همه سینی های غذادهی بعد از 1.5 ساعت خالی باشد.	غذابه مقدار%10 برای روز بعد افزایش یابد.
%75 سینی های غذادهی بعد از 1.5 ساعت خالی باشد.	غذابه مقدار%5 برای روز بعد افزایش یابد.
%50 سینی های غذادهی بعد از 1.5 ساعت خالی باشد.	غذا برای روز بعد ثابت بماند.
%0-1 سینی های غذادهی بعد از 1.5 ساعت خالی باشد.	برای روز بعد غذا %10 کاهش یابد..

مدیریت غذادهی در پرورش میگو

مدیریت غذادهی در کنار طراحی استخرها ، موقیعت مکانی مزرعه ،کیفیت آب و سلامت بچه میگوها از اهمیت بالایی در پرورش میگو برخوردار است. عوامل موثر بر مدیریت غذادهی عبارتند از انتخاب نوع غذا، وضیعت نگهداری آن ، روشهای غذادهی وزمان غذادهی دارد.در غذادهی اینکه چه مقدار غذا ودر چه زمانی ودر کجاهای استخر غذادهی انجام شود بسیار مهم  است. میزان غذادهی  با میزان غذای طبیعی موجود در استخر ،کیفیت آب وشرایط آب وهوایی تغییر میکند.

عوامل موثر در مدیریت غذادهی

1-                                                    پایداری غذا

2-                                                   عادت غذایی میگو

3-                                                  فرمول ومواد تشکیل دهنده غذا

4-                                                  زمان غذادهی

5-                                                  شخصی که غذادهی را انجام می دهد.

6-                                                   جاهای غذادهی

7-                                                  نوع غذادهی

8-                                                  مکان نگهداری غذا

پایداری غذا

غذای مناسب برای میگو غذایی است که 10 دقیقه بعد از غذادهی پایداری خود را از دست نداده وحدود 4-3 ساعت پایداری خود را حفظ نماید.

عادت غذایی میگو

·                                                       میگوی جانوری است که به آهستگی غذا می خورد.

·                                                       همه چیز خوار ( هر دو نوع غذای گیاهی وجانوری  را می خورد)و زمانی که گرسنه می شود سریع تغییر ذائقه می دهد.

·                                                       ممکن است دچار همجنس خواری شود.

·                                                       در محیط آزاد (دریاها واقیانوسها) آنها از خرچنگهای کوچک،مالوک، میگوهای کوچکتر وماهیان کوچک  تغذیه می کنند.

فرمول و مواد موجود در غذا

1-                                                    دارای بهره وری بالا باشد(FCR کم).

2-                                                   دارای عناصر لازم جهت رشد میگو باشد.

3-                                                  پلت بندی وجذابیت آن برای میگو مناسب باشد.

4-                                                  مقاومت میگو را در برابر بیماریها بیشتر کند.

5-                                                  فاقد آفلاتوکسین و سایر مواد سمی و هرگونه آلودگی  باشد.

مدیریت غذادهی میگو

درمدیریت غذادهی دانستن میزان بازماندگی میگوها، مقدار بیومس،کیفیت آب ،وضعیت کف استخر و سلامت میگوها  بسیار مهم واساسی می باشد. میزان غذای مورد نیاز استخر بر اساس درصد غذادهی میگو  در اندازه های مختلف وزن میگو محاسبه ودر 5-4 وعده بر اساس نیاز استفاده می شود. به هر حال شرایط اقلیمی مثل دما ،PH آب ، اکسیژن محلول،شوری و وضعیت پوست اندازی میگو در میزان غذادهی تاثیر زیادی دارند. از اینرو کنترل غذادهی اهمیت زیادی پیدا می کند. در زیر به مواردی که در موقع غذادهی بایستی به آن دقت شود پرداخته می شود.

·                                                       مقدار غذای استخرها در زمان کاهش یا افزایش دمای آب، کاهش اکسیژن محلول،کاهش کیفیت آب ،بیماری میگو وپوست اندازی کاهش یابد.

·                                                        بعد از بهبود شرایط ذکر شده در بند یک ،مقدار غذا به آرامی افزایش یابد.

·                                                       برای کنترل میزان غذا در هفته یک یا دو وعده غذایی حذف شود.

·                                                       موارد ذکر شده در بالا راهنمایی است جهت تعدیل وبهبود شرایط غذادهی در استخرها.

·                                                       میزا ن غذای رورانه از طریق فرمول زیر محاسبه می شود:

             درصد غذادهی*میانگین وزنی میگو*درصد بازماندگی*تعداد بچه میگوی ذخیره سازی شده= مقدار غذای روزانه                

جدول نوع غذای مورد نیاز  میگو و انتدازه های آنها

ردیف	نوع غذا	اندازه غذا
1	استار 1	0.6-0.3 میلی متر
2	استار2	0.8-0.5 میلی متر
3	استار3	1.2-0.8 میلی متر
4	رشد1	از 1.8 تا 4-2 میلی متر
5	رشد2	از 2 الی 4-2 میلی متر
6	پایانی	از 2 الی 5-2 میلی متر

نکته : جدول بالا به عنوان یک راهنما می تواند مورد استفاده قرار گیردو با توجه به شرایط استخر،پارامترهای آب وسلامت میگو ممکن است میزان استفاده از هر کدام از شماره های فوق تغییر کند.

استراتژی غذادهی

جدای از کیفیت غذا ،استراتژی غذا دهی جهت نیل به رشد مناسب وتولید خوب از اهمیت بالایی برخوردار است.برای در اختیار قرار گرفتن مقدار غذای کافی برای میگوهای گرسنه در زمان مناسب ، داشتن یک استراتژی مناسب غذادهی بسیار ضروری به نظر می رسد. پلانکتونهای موجود در استخر به عنوان غذای اولیه بعد از ذخیره سازی توسط بچه میگوها مورد استفاده قرار می گیرد. بنابراین افزایش تولید غذای طبیعی در استخرها قبل از ذخیره سازی از ضروریات می باشد.یک بلوم پلانکتونی خوب قبل از ذخیره سازی می تواند مقدار غذای طبیعی مورد نیاز بدن میگو که مواد معدنی اساسی بدن میگو از این طریق تامین می شود،را تضمین کند. از دیگر استراتژیهای مهم غذادهی می توان به موارد زیر اشاره کرد:

1-                                                    غذای با کیفیت مناسب برای میگو انتخاب شود. البته این به تنهایی برای رشد مناسب کافی نیست بلکه حفظ کیفیت مناسب آب و کف استخر نیز بایستی به صورت موازی در دستور کار قرار داشته باسد.

2-                                                   بهبود کارایی غذادهی از طریق داشتن دانش نحوه رفتار غذاخوردن میگواز بعد از ذخیره سازی تا یک ماه بعد از آن.به این معنی که در ابتدای ذخیره سازی بیشتر غذادهی از روی دایک ودر کناره ها انجام شود چون بچه میگو ها بیشتر مایل هستند که به کناره های استخر بیایند.ولی بعد از یک ماه،غذادهی بایستی قسمتهای وسیع تری از استخر را پوشش دهد.که این کار می تواند با قایق انجام شود. مخصوصا برای استخرهای از 1 هکتار به بالا و استخرهایی که با تراکم بالا کار می شود.

3-                                                  تنظیم غذادهی. بدین منظور سینی های غذادهی در استخرها قرار داده می شود که در حقیقت چشم مزرعه دار در استخرها می باشد.نتیجه کنترل سینی های غذادهی نشان دهنده وضعیت تغذیه میگو در استخرها می باشد.بعد از پوست اندازی در سینی های غذادهی غذا باقی می ماند،بنابراین در وعده بعدی غذادهی بایستی میزان غذا کاهش یابد.این شیوه کنترل غذادهی نه فقط از خراب شدن کف استخر جلوگیری می کند بلکه در کاهش مصرف غذا وکاهش قیمت تمام شده میگو موثر می باشد.

4-                                                  کنترل منظم میزان مصرف غذا(دوره های 10 روزه یا 7 روزه) جهت ارزیابی میزان بهره وری وکیفیت غذا. این کار بعد از بیومتری هفتگی یا ده روزه ومحاسبه میزان بیومس وFCR می تواند انجام شود.

5-                                                  کنترل مرتب کیفیت غذا .به محض ورود غذا به مزرعه از آن نمونه گیری و نوع واندازه پلت ،میزان رطوبت ،ماندگاری ،طعم  وبوی آن کنترل شود ودر صورت نامناسب بودن از مصرف آن خودداری شود.

غذای میگو

در پرورش میگو به طور متوسط بین 50 تا 60 درصد هزینه تمام شده میگو مربوط به غذا می باشد.یک غذای مناسب باعث تضمین تولید خوب در پرورش میگو می شود. کیفیت مناسب غذای میگو و برنامه غذادهی متناسب با بازماندگی استخرها باعث رشد خوب میگوها و تولید بالا در پرورش میگو می شود.بنابراین انتخاب صحیح غذای میگو وکنترل غذادهی ومتعاقب آن کاهش ضریب غذادهی  (F.C.R) برای پرورش میگو ضروری به نظر می رسد.

کارخانه های تولید غذای میگو دارای آزمایشگاههای کنترل کیفی مجهزی می باشند که مرتب وضعیت غذا کنترل می شود. ومواد تشکیل دهنده غذا مرتب آنالیز می شود.  مراحل تولید پلت غذا و مواد تشکیل دهنده غذا در دستیابی به تولید یک غذای خوب بسیار حائز اهمیت می باشند.

کیفیت متفاوت غذای میگو باعث تولید متفاوت میگو وتغییر قیمت تمام شده میگو می شود.می توان با استفاده از یک غذای خوب تولید را افزایش و هزینه تمام شده را کاهش داد. روشهای تشخیص کیفیت غذای میگو به شرح ذیل می باشد.

1-                                                   وضعیت فیزیکی غذا.

·                                                       هم اندازه بودن پلت ها و ورنگ مناسب.

·                                                       زمانی که غذا با دست برداشته می شود نباستی خاکه غذا به دست بچسبد.

·                                                       عدم شناور ماندن پلت بر روی آب.

·                                                       سطح پلت غذا بایستی صاف باشد.

·                                                       کیسه غذا نبایستی پاره یا سوراخ باشد.

·                                                       غذا دارای بوی مناسب باشد .بوی کپک زدگی نداشته باشد.

·                                                       پلت غذا خشک وعاری از رطوبت باشد.

·                                                       عاری از کپک زدگی باشد.

2-                                                  ماندگاری در آب

·                                                       غذای با کیفیت مناسب معمولا بین 3-2 ساعت در آب حالت خود را حفظ کرده و از هم باز شدن پلت هم به آرامی صورت می گیرد.

·                                                       غذای با ماندگاری بالای 8 ساعت در آب برای غذادهی مناسب نیست.

·                                                       غذای با ماندگاری کم در آب مدیریت غذادهی را مختل کرده وکیفیت کف استخر را نیز خراب می کند.

·                                                       وضعیت ماندگاری پلت در آب بعد از 30 دقیقه که از ریختن غذا در گذشته باشد قابل مشاهده می باشد.

·                                                       اگر بعد از غذادهی میگو به سمت میگو آمده وغذا را گرفته  ،نشان دهنده مناسب بودن ماندگاری پلت در آب می باشد.

·                                                       می توان میزان کیفیت  غذاهای گوناگون را با از هم پاشیده شدن یا نشدن بعد از غذادهی تشخیص داد. غذاهایی که در اولین مرحله چک کردن سینی های غذادهی خورده شده اند از جذابیت وکیفیت مناسبتری برخوردار می باشند.

3-                                                 سالم بودن غذا

غذای مورد استفاده باید دارای کیفیت بالا و عاری از توکسین یا  مواد شیمیایی خطرناک باشد.

4-                                                  جذابیت

زمانی که غذای با کیفیت مناسب خورده می شود ،باید طعم روغن ماهی تازه داشته باشد. که این نشان دهنده استفاده از روغن ماهی خوب و کیفیت مناسب تولید غذا می باشد.

5-                                                 اندازه پلت ها

اندازه پلت ها بایستی با اندازه غذای مورد نیازسایز های مختلف میگو  یکسان باشد. میگوی کوچکتر نیاز به پلت های کوچکتر ومیگوهای بزرگتر نیاز به پلت های بزرگتر دارد.

کیفیت آب استخرپرورش میگو

مدیریت کیفیت آب در استخرها مهمترین عامل در رشد مناسب میگو ودست یافتن به تولید مناسب می باشد. مدیریت مناسب کیفیت آب  می تواند به سالم شدن کف استخر و رسیدن به تولید مورد نظر کمک شایانی نماید.از این رو مدیریت کیفیت آب وکف استخر نقش مهمی در پرورش میگو ایفا می کند.

آب دارای مقدار زیادی مواد یونی وغیر یونی است که اساس کیفیت آب به میزان این مواد بستگی دارد. مقدار مواد غیر آلی محلول،گازهای محلول،مواد معلق،ترکیبات آلی محلول و میکروارگانیزم های موجود در آب عوامل اصلی  تعیین کننده کیفیت  آب برای آبزی پروری می باشد. ایجاد آب مناسب در آبزی پروری ضروری است و آب مناسب  در واقع مورد دلخواه گونه های پرورشی می باشد. کل بدن وآبششهای آبزیان در تماس با آب ومواد موجود در آن میباشد ،بنابراین کیفیت آب مستقیما بر سلامت ورشد  گونه های پرورشی تاثیر می گذارد.  آب با کیفیت نامناسب باعث بروز بیماری و استرس می شود.

 کیفیت آب یک وضعیت ثابت به معنای مطلق نیست بلکه خیلی دینامیک ،قابل تغییر  بر اساس فاکتور های محیطی وفرایندهای بیولوژیکی می باشد. کیفیت آب وابستگی مستقیم با مبدا آبگیری دارد. در مزرعه میگوی خلیج فارس آب مورد نیاز از کانال خاکی که از خور نخلیو انشعاب گرفته شده تأمین می شود که دارای اکسیژن محلول پایین تر از آب استخرها و مقادیر بالای(بالاتر از حد مجاز جهت پرورش میگو) مواد معدنی مثل فسفات ،آمونیاک،سولفید هیدروژن وموادی از این قبیل می باشد.وقتی آب وارد استخرهای پرورشی شد ،کیفیت آب بر اثر فعالیتهای بیولوژیکی مثل فتوسنتز ،تنفس و مدفوع میگو و تحت تأثیر فاکترهای فیزیکی مثل دما وباد دچار تغییراتی می شود. که ارتباط مستقیمی با نوع استراتژی مدیریتی مثل غذادهی اضافی که میزا ن بار آلی آب را بالا می برد وباعث پدیده یوتروفیکیشن می شود ، دارد. یک آبزی پرور موفق به صورت منظم متغیر های مربوط به کیفیت آب را  که بر سلامت گونه آبزی تأثیر دارد کنترل کرده تا متوجه شود کدام فاکتور  در حال تغییر است. ونسبت به کنترل آن اقدامات لازم را انجام دهد

فاکتورهای فیزیکی آب که بایستی مرتب کنترل شوند عبارتند از

1-                                                    شوری

2-                                                  PH

3-                                                 دما

4-                                                  اکسیژن محلول

جدا از پارامترهای فیزیکی ذکر شده در بالا ،پارامترهای شیمیایی ،گازهای سمی مثل آمونیا(NH3 )،آمونیاک(NH4)،نیتریت( NO2)،نیترات( NO3)و سولفید هیدروژن(H2S) وبار میکروبی نیز در بحث مدیریت آب مورد توجه قرار می گیرند.بنابراین  نگهداری  پارامترهای  فیزیکی به مدت طولانی در شرایط اپتیمم با کنترل پارامترهای شیمیایی و  بار باکتریایی  برای رشد مناسب میگو وتولید بالا  از اهمیت زیادی برخوردار است. جدول استاندارد میزان پارامترهای آب به شرح جدول ذیل می باشد.

پارامتر آب	مقدار استاندارد
شوری بر حسب گرم در لیتر	PPT 40 -10
دما (درجه سانتی گراد)	33-28 درجه سانتی گراد
PH	8.5 -7.5
اکشیژن محلول(Do )	PPM 7.5-3
مقدار آلکالینیتی	> 100 PPM
سختی آب	> 180 PPM
سختی کلسیمی آب	> 100 PPM
سختی مربوط به منیزیوم	> 50 PPM
آمونیا(NH3 )	<0.1 PPM
آمونیاک(NH4)	<1 PPM
نیتریت(NO2)	<0.17 PPM
نیترات( NO3)	<1 PPM
میزان آهن آب	<1PPM
فسفات	3 PPM

شوری

شوری آب در واقع مجموع یونهای محلول در آب می باشد.که در آبزی پروری به صورت یک قسمت در هزار محاسبه می شود(PPT) یا گرم در لیتر. یونهایی مثل سدیم ،پتاسیم، کلسیم ،منیزیم، کلراید،سولفات وبیکربنات ازجمله یونهای عمده تشکیل دهنده شوری آب می باشد.

به غیر از یونهایی که در بالا به آنها اشاره شد ، تعدادی یون دیگری در آب وجود دارند مثل فسفر،نیتروژن معدنی،آهن،منگنز،مس و.... که شاید بر روی شوری آب تأثیر زیادی نداشته باشند ولی برای رشد وتکثیر فیتو پلانکتونها بسیار ضروری می باشد. شوری آب استخر به طور مستقیم با میزان تبخیر و بارندگی ارتباط دارد .به طوری که هرچه هوا گرم تر باشد میزان تبخیر افزایش یافته وشوری بالا می رود. وبا ریزش باران مقدار شوری کاهش پیدا می کند.

PH

مقدار PH آب در ارتباط با مقدار یون هیدروژن محلول در آب می باشد. PH در واقع لگاریتم منفی مقدار یون هیدروژن در آب استpH=-log (H⁺).

مقدار PH در آب بین 0 تا 14 در نوسان است .PH 7 را خنثی ،PH  بالای 7 را قلیایی و PH کمتر از 7 را اسیدی گویند. مفهوم کلی PH  همان یونیزه شدن آب است. در اثر تجزیه مولکول آب یون هیدروژن  (H⁺) و هیدروکسید(OH^-) طبق فرمول زیر آزاد می شود.                                                                                                     

                                        H2O=(H⁺) (OH-)=10^-14

افزایش مقدار دی اکسید کربن مقدار PH را کاهش وکاهش مقدار دی اکسید کربن باعث افزایش PH آب می شود. در استخرهای پرورش میگو فیتو پلانکتونها در طول روز دی اکسید کربن را طی پدیده فتوسنتز مصرف و اکسیژن آزاد کرده وباعث افزایش PHآب می شوند که این افزایش در بعد از ظهر کاملا مشهود است وبر عکس در شب در اثر پدیده تنفس موجو.دات زنده داخل آب مقدار دی اکسید کربن افزایش و مقدار PHآب در اوایل صبح کاهش می یابد.

علاوه بر فیتوپلانکتونها ،میزان آلکالینیتی آب نیز تا اندازه ای PH آب را کنترل می کند.یونهای بی کربنات و کربنات موجود درآب طبق فرمول زیر باعث تغییراتی در مقدار PH آب می شوند.  

 2HCO₃^- ----------Day----> CO₂+CO₃^--+H₂O, CO₃^--+ HOH ------Night---------> HCO₃+OH

در طول روز طی پدیده فتو سنتز دی اکسید کربن(CO2 )از یون بی کربنات جدا و کربنات تولید می شود.که پایدار نیست وبا مولکول آب واکنش داده و تولید یون بی کربنات ویون هیدرواکسید می نماید وباعث افزایش PH آب می شود.در طول شب با افزایش دی اکسید کربن در آب این ماده با آب واکنش داده  وتولید یون بی کربنات و یون هیدروژن می کند که باعث کاهش مقدار PH آب می شود.

دما

دما یکی دیگر از پارامترهای مهم آب است.عامل عمده تغییرات دمایی نور خورشید است.عواملی مثل عمق آب وبلوم پلانکتونی علاوه بر نور خورشید بر روی دمای آب تأثیر گذار می باشند. دما به صورت مستقیم بر روی متابولیسم میگو اثر گذار است(مخصوصا دمای بالا که باعث افزایش سوخت وساز بدن وافزایش مصرف انرژی وهمچنین کاهش میزان تغذیه وکاهش ضریب رشد میگو  می شود) و تغذیه ورشد را تحت تآثیر قرار داده و پوست اندازی را تحریک می کند.

اکسیژن محلول

زندگی در اکوسیستم آبی زمانی امکان پذیر است که اکسیژن محلول در آب وجود داشته باشد. بنابراین هر جاندار آبزی مثل میگو برای زنده ماندن به اکسیژن محلول در آب  نیاز دارد زیرا قادر نیست از اکسیژن موجود در اتمسفر استفاده نماید،لذا میزان اکسیژن محلول در آب استخرهای پرورش میگو از اهمیت بالایی برخوردار است. مناسب بودن میزان اکسیژن محلول در آب فعالیتهای متابولیکی میگو را بهتر می کند و این خود باعث رشد مناسب وسلامت میگو می شود.

مهمترین منبع تولید اکسیژن در آب استخر فیتوپلانکتونها می باشند.این موجودات در طول روز دی اکسید کربن را از آب گرفته و طی پدیده فتوسنتز اکسیژن تولید می کنند.

6CO₂+6H₂O----sunlight-------------> C₆H₁₂O₆ + 6O₂ 

خود فیتوپلانکتون برای تنفس مقدار کمی اکسیژن استفاده می کند.بجز  روش فوق ،اکسیژن از  طریق  اتمسفر نیز وارد آب می شود. عوامل موثر در میزان اکسیژن محلول در آب از طریق اتمسفر عبارتند از دما،شوری،سطح آب استخر،سرعت باد و هوادهی.

-                                                      دما  :یکی از عوامل مهم در میزان حلالیت اکسیژن محلول درآب می باشد. در دماهای پایین تر میزان حلالیت اکسیژن محلول بیشتر و  در دمای بالاتر حلالیت اکسیژن کمتر می شود. در مزارع پرورش میگو مشاهده می شود که در دماهای بالای 35 درجه میزان اکسیژن محلول در اب استخرها کاهش یافته ودر صورتی که مقدار بیومس بالا(یک تن در هکتار در استخرهای بدون هواده و2 تن در هکتار در استخرهای با هواده) ویا کیفیت آب وکف استخر نامناسب باشد احتمال تلفات وجود دارد(یکی از عوامل تلفات سال 1387 در مزارع خلیج نایبند.).

-                                                      شوری: مشابه دما در شوری های بالا میزان اکسیژن محلول کاهش ودر شوری های پایین تر این مقدار افزایش پیدا می کند.

اغلب میزان حلالیت اکسیژن با کاهش فشار اتمسفری کاهش می یابد. همچنین هرچه ارتغاع از سطح دریا بیشتر شود میزان حلالیت اکسیژن کاهش می یابد. حداقل اکسیژن مورد نیاز میگو 3 میلی گرم در لیتر وحداکثر 7 میلی گرم در لیتر توصیه می شود.

معمولا تمام پارامترهای فیزیکی آب مثل شوری ،اکسیژن محلول ،دما و PH در دونوبت 6 صبح و6 عصر اندازه گیری می شوند.مقدار اکسیژن محلول و PH آب استخرها وابسته به کیفیت آب ووضعیت کف استخرها می باشد. ثبت این پارامترها کمک زیادی در مدیریت کیفیت آب استخر می نماید.بنابراین مدیریت آب مخصوصا در پرورش با تراکم بالا از اهمیت بالایی برخوردار است.

میزان مدیریت آب وابستگی زیادی به کیفیت آب استخر دارد.مثلا بلوم سنگین استخرها باعث بالا رفتن اکسیژن محلول در آب در بعد از ظهر وکاهش شدید آن در اوایل صبح می شود. که در چنین شرایطی بایستی با تعویض مناسب میزان بلوم پلانکتونی  استخر را کاهش داد.

دی اکسید کربن محلول

تنفس علت اصلی تولید دی اکسید کربن در استخرهای پرورشی می باشد. مقدار دی اکسید کربن محلول در آب برعکس مقدار اکسیژن محلول در آب می باشد.مقدار زیاد دی اکسید کربن نشان دهنده مصرف اکسیژن محلول وکاهش میزان اکسیژن محلول در آب می باشد وکاهش مقدار دی اکسید کربن نشان دهنده افزایش پدیده فتوسنتز وافزایش اکسیژن محلول می باشد. دی اکسید کربن در هنگام تنفس میگو از طریق آبششهای میگو وارد آب استخر می شود. زمانی این اتفاق می افتد که مقدار دی اکسید کربن محلول در خون میگو از مقدار دی اکسید کربن محلول در آب بیشتر شود. بالا بودن مقدار دی اکسید کربن در آب نسبت به خون میگو باعث تجمع این گاز در خون میگو شده واین باعث می شود اکسیژن کافی به سلول های بدن میگو نرسد. البته دی اکسید کربن در مقدار پایین تر از PPM  20  برای میگو مشکل ساز نمی شود. مقدار بین  PPM 60-20 معمولا کشنده نیست ،اما می تواند در مقدار اکسیژن محلول پایین خطرناک باشد. مقدار دی اکسید کربن  بالای  PPM 60  زندگی میگو را تهدید می کند.میز ان دی اکسید کربن اپتیمم کمتر از PPM  5  و میزان دی اکسید کربن قابل قبول کمتر از PPM 20   در نظر گرفته می شود.

آمونیا(  Ammonia  )

منشأ آمونیا  معمولا مدفوع میگو یا بقیه موجودات آبزی می باشد. بیشتر نیتروژن موجود در غذایی که به آبزی داده می شود تبدیل به آمونیا می شود. عمده پروتین غذایی که توسط میگو خورده وجذب بدن می شود،در فعالیتهای متابولیسمی استفاده می شود. آمونیا به صورت عمده از فعالیتهای متابولیسمی پروتئین تولید می شود. در اثر فعالیتهای  باکتریهای هتروتروفیک  نیتروژن موجود در موادی مثل غذای خورده نشده ،مدفوع میگو،وسایر مواد آلی که منشا پروتئینی دارند تبدیل به آمونیای غیر آلی می شود.در این پروسه نیتروژن آلی به نیتروژن غیر آلی یا همان آمونیا(NH3 )تبدیل می شود.که به اصطلاح به این فرایند معدنی شدن می گویند.نزدیک %85 نیتروژن  موجود در غذای خورده شده توسط میگو  دفع می شود.

 مدیریت میزان آمونیا در سیستم پرورشی مهم است زیرا می تواند برای میگو خطرناک باشد. آمونیا به دو صورت در آب وجود دارد. آمونیای غیر یونی(NH3 ) و یون آمونیوم(NH4) .هر دو شکل می تواند به طور همزمان در آب وجود داشته باشند وطبق واکنش زیر به یکدیگر تبدیل شوند.

NH₃ + H₂O                     NH₄⁺ + OH-

آمونیای غیر یونی برای میگو سمی است .همچنین برای بچه میگو ها نیز مضر می باشد. چندین روش برای خارج کردن آمونیا از سیستم پرورشی وجود دارد:

-                                                      تعویض آب : زمانی موثر است که آب با مقدار آمونیای کمتر وارد سیستم شود.اما نمی تواند به عنوان  راه کار اصلی عنوان شود.برای این منظور به حدود%30-20 تعویض روزانه آب استخر نیاز است.زمانی که تمامی روشهای خارج کردن آمونیا از آب شکست بخورد ،تعویض آب شاید بتواند میگو ها را زنده نگه دارد.

-                                                      استفاده از گیاه : فیتوپلانکتونها وسایر گیاهان آبی می تواند آمونیای سمی  را از آب خارج کند. این عمل بوسیله استفاده از  این ماده به عنوان یک منبع نیتروژنی انجام می شود. اما زمانی که بلوم پلانکتونی شدید شود در اثر شکست بلوم و رسوب لاشه های پلانکتونها به کف استخر تحت تاثیر باکترهای هتروتروفیک مجددا میزان آمونیا بالا می رود. در واقع خطرناک ترین روش بالا رفتن میزان آمونیای آب همین شکست بلوم می باشد که به همین منظور میزان بلوم آب استخر بایستی با تعویض آب کنترل شود.

نیتریت

در اثر عمل نیتریفیکاسیون  بوسیله نیروزوموناس باکتری  یون آمونیوم تبدیل به نیتریت می شود. میزان نیتریت زمانی افزایش می یابد که مرحله دوم نیتریفیکاسیون یعنی تبدیل نیتریت به نیترات توسط نیترو باکتری انجام نشود.نیتریت برای میگوی پنائیده سمی است.  مقدار نیتریت در آب استخر ها بایستی کمتر از 1 میلی گرم در لیتر باشد.

نیترات

نیترات با اکسید شدن نیتریت توسط نیتروباکتر طی عمل نیتریفیکاسیون تولید می شود.نیترات معمولا غیر سمی است ومیگو می تواند تا PPM  20  آن را تحمل کند.اما بهتر است مقدار نیترات کمتر از PPM  10 حفظ شود.در یک سیستم پرورشی  ممکن است در طول دوره میزان نیترات بالا رود اما جای نگرانی وجود ندارد.

سختی آب

سختی آّ ب در واقع مقدار کاتیون های دو ظرفیتی  است که موارد برجسته این کاتیونها کلسیم  (Ca++) و منیزیوم Mg++)  )  می باشد.  .در مدیریت کیفیت آب خیلی مهم نیستند ولی جزی مواد مورد نیاز حیوانات می باشند. سختی آب به روش تیتراسیون اندازه گیری می شود و بر اساس میلی گرم در لیتر بیان می شود مشابه کربنات کلسیم. در واقع سختی کل آب نمی تواندمعیار مناسبی از سختی آب باشد زیرا روشهای تعیین سختی مربوط به کلسیم و منیزیم  متفاوت ونیاز به آنالیز شیمیایی گرا قیمتی دارد.

آلکالینیتی

درواقع بعضی مواد قلیایی هستند که در برابر مواد اسیدی که به آب وارد می شوند واکنش داده و آنها را خنثی می کنند. واز آن به عنوان ظرفیت بافری آب یاد می شود. ظرفیت بافری آب ناشی از بی کربناتها(CO₃^--)،بی کربناتها(HCO₃^-) وهیدروکسیدها(OH-)  وموادی از این قبیل هستند. این ظرفیت بافری می تواند در زمانهای فتوسنتز وتنفس در محیط آبی که PH آب دچار نوسان می شود ، جلوی نوسان مقدار PH را بگیرد.مقدار آلکالینیتی آب معمولا بایستی بالای  PPM  100  باشد. متوسط آلکالینیتی آب دریا  در حدود PPM  116  و متوسط آلکالینیتی آب شیرین در حدود PPM 40  گزارش شده است. مقدار آکالینیتی می تواند با افزایش آهک کشاورزی بالا برود،اما این ماده باعث افزایش میزان سختی آب هم می شود. بی کربنات سدیم  می تواند جهت افزایش آلکالینیتی آب بدون افزایش میزان سختی آب بکار رود.

سولفید هیدوژن

این گاز بی رنگ ومشخصه مهم آن بویی شبیه بوی تخم مرغ گندیده می باشد.معمولا از تجزیه بی هوازی مواد آلی تشکیل می شود.این گاز در استخرهایی که میزان بار آلی آن زیاد باشد ممکن است تشکیل شود.سولفید هیروژن همانند آمونیا در شکل غیر یونیزه شده خود سمی است.شکل یونیزه شده این گاز در PH کمتر از 8 ودمای بالا ایجاد می شود.

آهن

آهن به دو شکل مشاهده می شود.قابل حل(ferrous, Fe⁺⁺)  وغیر قابل حل(ferric, Fe³⁺) .آهن خاصیت سمی ندارداما اکسید شدن آهن قابل حل به آهن غیر قابل حل شدن  ورسوب این ماده می تواند باعث ایجاد ناراحتی در آبششهای میگوو کم شدن جذب اکسیژن ،خفگی وتلفات شود. آهن قابل حل در آب با هوادهی از آب خارج می شود.همچنین  می توان با فیلتر کردن آب قبل از ورود آّن به سیستم آن را حذف نمود.